a small entreaty

Sinds een paar weken hebben mijn vogels en sonnetten van de zee een mooie plek in Franeker. Ze schitteren in een etalage en zien hun soortgenoten overvliegen, zo vlakbij het Wad. Ik was onderweg om een paar schilderijen weer op te halen voor een expositie in Madrid en Luxemburg van de VAN GOGH Art Gallery, en terwijl ik door het landschap reed dacht ik na over twee portretten waar ik mee bezig ben. Het zijn twee portretten in de stijl waarin ik de Black Power Women heb geschilderd. Een van de portretten is Minnie Riperton van Lalalala…lalalalala…lalalalaaa lala la lalala..oehoeoehoe oehoeoeoeoe  aaaaaaaaa. En de andere is Patti Smith, de Godmother of Punk.

Minnie doet het goed in deze stijl van duidelijke kleurvlakken en contrasten, en het is een plezier om haar te zien verschijnen. Minnie is overigens al heel jong gestorven, net als de legendarische trompettist Lee Morgan, waar ik uren en uren naar heb geluisterd terwijl ik in m’n kleine keukentje zat uit te kijken over de kastanjebomen op het plein. Het mooiste moment was als de lampen aangingen en het regende, de bladeren zwaar van het water en de licht bewegende gele schijnsels op het spiegelende trottoir. En dit poëtische moment aangesterkt door de opnames van Lee Morgan, waarin je door de akoestiek de ruimte van de studio voor je kon zien. Hij is door zijn vrouw doodgeschoten, wat een einde.

Minnie vond ik als kind-puber-adolescent bovennatuurlijk. Hoe was het mogelijk dat iemand er zo mooi uit kon zien en ook nog eens zo prachtig kon zingen. Haar hoge aahaahaahahahaaa deed niet onder aan het halleluja moment in de aria ‘Höhe Rache’ van de Koningin van de Nacht, uit de Zauberflöte van Mozart. Toen ik laatst een foto van Minnie zag, kwam het allemaal weer terug. Wat ik nu wel zag was de triestheid in haar ogen.

Patti Smith heb ik pas een paar dagen geleden leren kennen, en ik heb er een vriendin bij. Al luisterend naar haar interviews, voordrachten uit haar boek en haar gedichten, viel ik stil. Zo mooi en wijs.

Al rijdend door het Noord Hollandse landschap voelde ik dat ik Patti anders moest weergeven. Er ging ineens iets open, een portaal naar een onbegrensde ruimte waarin energie onbelemmerd vormgeeft.

a small entreaty

May I be nothing
but the peeling of a lotus
papering the distance
for You underfoot
one lone skin
to lift and fashion
as a cap to cradle
Your bowing head
an ear to hear
the great horn
a slipper to mount
the temple step
one lone skin
baring this wish
May Your hands be full
of nothing
May Your toys
scatter the sky
tiny yellow bundles
bursting like stars
like smiles
and the laughter
of a bell

Patti Smith 1994

For the Dalai Lama

Acrylic on wood
73 x 138 cm