Het Waddengebied heeft mij gegrepen.
Nadat we de ringweg (A10) van Amsterdam verlaten verandert het landschap geleidelijk. Dit doet mij denken aan de prachtige overgangen die Beethoven gebruikte in zijn composities om zo geleidelijk mogelijk van het ene thema naar het andere te gaan. Vanaf het verlaten van de A10 is er steeds minder bebouwing en meer vergezichten met dorpjes en beestjes. Bij Beethoven een echo van de melodie die steeds meer vervaagd en oplost in een nieuwe geniale uitbarsting.
Zodra wij de afsluitdijk oprijden, voelt het alsof de ruimte om en in mij groeit. De energie spat uit het water die ik voel tot in de auto. Het is te vergelijken met een diepe rustige in- en uitademing. Doe dat maar eens een paar keer, je voelt dat er iets in je verandert.
We zijn er dan nog niet, want eerst met de boot. Deze tocht doet mij denken aan de science fiction boeken die ik als kind las waarin de hoofdpersoon in een ruimtecapsule door het sterrenstelsel naar een andere planeet reist met heel eigen natuurwetten, zoals dubbele manen of een dieppaarse zonsondergang. Tijdens deze trip geniet ik van de stilte en het geroezemoes. We hebben een gemene deler, de meeste passagiers zijn op weg naar een moment van verstilling.
Eenmaal op het eiland aangekomen waaien wij als zandkorreltjes naar onze eindbestemming en begint de ontdekking van dit prachtige stukje wereld.
De schilderijen zijn te bezichtigen in Fort Nigtevecht, Velterslaan 1, Abcoude.
Muziek – Balade L.70, Claude Debussy uitgevoerd door Claudio Constantini.
