Mijn vorige blog over het begin van de Wadden Tafel voelt als eeuwen geleden. Ondertussen zijn er behoorlijk wat projecten voorbij gekomen en afgehandeld terwijl de tafel stond te wachten op de laatste fase van vervolmaking. Zij, want zo voelt het, vond het geen enkel probleem tussen de schilderijen te staan, maar naarmate de tijd verstreek werd het voor mij steeds moeilijker om die laatste fase in te gaan, het gieten van de kunsthars. Stel je voor dat het fout zou gaan voorbij het punt of no return.
Dat uitstellen herken je toch? Hoe langer, hoe virtuozer in de weerstand.
Eerst echt belangrijke redenen zoals het afmaken en opsturen van schilderijen naar de Van Gogh art gallery in Madrid, daarna het afmaken van twee portretten die op tijd in de winkel W.O.L.F moesten zijn, daarna de voorbereidingen van de repetities van het twintig-koppig Kay’s Tango Orkest en het repeteren, daarna het afmaken van honderdvijfentwintig spelletjes patience, daarna kopjes thee zetten Netflix kijken afwassen stofzuigen mail checken staatslot kopen instagram-bloopers kijken paracetamol nemen zwaar depressief voelen, zucht, en toen begon de ontsluiting.
Ik word dan super sloom en waanzinnig accuraat. Gelukkig weet ik nu van mijzelf dat deze ietwat vreemde combinatie mijn magisch momentum is. Ze is er, en op in en over haar heen vliegen de sterns naar waar sterns heen vliegen.
Ach, wat ik zeggen wil, het leven van een kunstenaar gaat niet altijd over rozen, maar magisch is het wel.
Nu nog een mooie foto op een lokatie waar ze helemaal tot haar recht komt. Maar eerst deze film en fotosessie in een leegstaand atelier in de Watergraafsmeer.
Heb je interesse, ga dan hier naartoe stuur mij dan een mail.
VIDEO’S
De Wadden Tafel zonder kunsthars.
De Wadden Tafel net bewerkt met kunsthars.
