De huizen langs de Nobelweg worden gesloopt. De huizen, ontdaan van alle comfort ademen de geschiedenis van de vele levens die zich tussen de muren hebben ontplooid.
De overgang van oud naar nieuw is een onontkoombaar proces dat zowel het verdriet van loslaten, als de schoonheid van de vergankelijkheid in zich draagt.
Langslopend zie je op het eerste zicht karkassen staan tussen de bergen aarde en losgeraakt bouwmateriaal. Voor de aandachtige kijker openbaart zich een lichtspel op de huizen, in de lege kamers. Een huiskamer waar je precies kan zien waar de televisie tegen de muur heeft gehangen, al die kamers met levenstekens, het fascineert mij. De klimop tegen de muur, die doorgaat met zijn klimop-zijn. De vogels die in de omwoelde aarde op zoek zijn naar wormpjes en zaden. Het geluid van ritselend plastic in de wind.
Op het bouwterrein betreed je een andere wereld. De bulldozers die over de vlakte razen en grote stofwolken achterlaten geven mij het gevoel dat ik in een Western ben beland. Het licht is overweldigend, onbelemmerd, zoals in de Grand Canyon.
Ik ga het eerste huizenblok binnen en ruik de geur van een gestript en verlaten huis, muf en vochtig. Verspreid liggen stukken hout, stenen, glasscherven, tegels en oude buizen. Hier en daar vind ik sporen van de vroegere bewoners in de vorm van stickers op de muur, een plattegrond van Amsterdam in de meterkast of twee wijnglazen in de keukenkast. Een raam in een huiskamer dat zicht geeft op een berg aarde is voor mij het ultieme voorbeeld van veranderende context.
Fotoreportage najaar 2018 in de Eenhoornbuurt, vlak achter mijn atelier, tegen de Watergraafsmeer en de Wibautstraat aan.
