Sinds een paar dagen ben ik verslaafd aan patience, even dat momentje staren in het oneindige, maar dan anders. Dan ben ik geconcentreerd bezig geweest en een stemmetje in mijn hoofd zegt dat het mij gegund is om dat hoofd even met rust te laten. “Ga jij maar even iets voor jezelf doen”. Haha of ik dat al niet de hele tijd aan het doen ben, maar goed, ik ga iets voor mezelf doen. Koffie zetten, kijken hoeveel likes ik heb, of er iemand heeft gemaild met leuk nieuws. Wat ik niet ga doen is rustig uit het raam kijken, bewust ademhalen, de energie door mijn lichaam voelen gaan, helemaal nergens aan denken. Dat doe ik namelijk al de hele tijd als ik schilder, en ik wil ook éven pauze. De trek naar patience is dan heel sterk; als ik mijn koffie op heb, de likes heb bekeken en de mail heb gecheckt. Enige nadeel van patience is dat het niet bij één spelletje blijft. Ik heb dus nu besloten het alleen te doen in de vacuum momenten na thuiskomst of als we een saaie film kijken.
Het coole van deze zelfbeheersing is dat mijn neurovonkjes vrije val maken tijdens mijn ‘even momentje voor mezelf’. Deze werken zijn hieruit ontstaan; out of the blue spring ik op, pak een kwast en doe iets met de verf en het doek. Een onwillekeurige impuls, geen moment over nagedacht en ook geen moment kunnen en willen onderdrukken. I love it!
ALWAYS WANTED…
Acryl op canvas
100 x 100 cm
